🎿 Co Oznaczają Litery Na Ikonach

Oznaczenia opon samochodowych - kompletny przewodnik. Aktualizacja: 18 lipca 2023. | OPONEO.PL. Oznaczenia na oponach samochodowych są dla każdego kierowcy swoistą skarbnicą wiedzy jak sklepowa etykieta na produkcie dla konsumenta. Niektóre nazwy, symbole, ciągi liczb i liter znajdujące się na boku ogumienia mogą na pierwszy rzut oka Od początku inwazji na Ukrainę wiele osób zastanawiało się, co oznaczają litery umieszczane na rosyjskim sprzęcie. Wątpliwości rozwiało ukraińskie wojsko. Ostatnio jednak jedna z liter Zdecydowana większość kabli ma różne kolory izolacji żył. Odbywa się to zgodnie z GOST R 50462-2009, który określa standard oznaczania l n w elektryce (przewody fazowe i neutralne w instalacjach elektrycznych). Przestrzeganie tej zasady gwarantuje szybką i bezpieczną pracę kapitana w dużym zakładzie przemysłowym, a także Oznaczenia graficzne frontów atmosferycznych. Front ciepły porusza się wolniej od zimnego. Na mapach pogody ciepły front jest zaznaczany czerwonym kolorem z półokręgami (słońca). front chłodny – powietrze zimniejsze spycha cieplejszą masę powietrza. Zimniejsze powietrze jest gęstsze i wypycha lżejsze powietrze ciepłe. Jak pozbyć się podwójnych niebieskich strzałek na ikonach pulpitu Windows 10? Opcja 1: Usuń niebieskie strzałki, wyłączając kompresję pliku lub folderu. Kliknij prawym przyciskiem myszy plik lub folder, dla którego musisz wyłączyć kompresję, i kliknij Właściwości. Na karcie Ogólne kliknij przycisk Zaawansowane. Witam, co oznacza taki krzyżyk na ikonie jak w obrazku. Szukałem w centrum synchronizacji ale nie widzę konfliktów tych plików. Ikona jest przezroczysta (chociaż ukrywanie plików ukrytych jest włączona). Krzyżyki tworzą się na ikonach Worda i Excela. I nie ma do nich dostępu. Ręce ocalające są w ikonach „Zstąpienie do Otchłani” rękoma Jezusa Chrystusa, Słowa Wcielonego; Zbawiciel silnym ruchem rąk wyciąga Adama i Ewę, a z nimi całą ludzkość z głębin Szeolu. R Evdokimov interpretuje tę scenę jako wstrząsające spotkanie dwóch Adamów, które już prorokuje Pleromę Królestwa. Prarodzice oraz kod B – oznacza niezdolność do pracy przypadającą w okresie ciąży – zwolnienie lekarskie z tym oznaczeniem wiąże się przede wszystkim z wynagrodzeniem, a później zasiłkiem chorobowym wypłacanym w wysokości 100% podstawy tych świadczeń. Dodatkowo zwolnienie lekarskie otrzymane od pracownicy z kodem B jest równoznaczne z Brak zarejestrowanych użytkowników przeglądających tę stronę. Od jakiegoś czasu pojawiły mi się takie oto strzałki przy ikonach. Czy wiecie co to może oznaczać? Szukam, szukam i znaleźć w internecie nie mogę odpowiedzi jak to usunąć. Proszę o pomoc i przepraszam jeśli nie w tym temacie Windowsa. Produkty powiązane z co oznaczają litery na oponach: moczenie palca w szarym mydle Sukienka Charnelle o długości mini. Modny, lekko oversizowy fason. Z trójkątnym, głębokim dekoltem z przodu i z tyłu. Z rękawami 3/4 zakończonymi ściągaczem w dopasowanym kolorze. Dekolt nadaje sukience kobiecego akcentu, a luźny krój zapewnia wygodę. Zadowolony. Rozwiązanie problemu z zielonymi znacznikami wyboru na skrótach w systemie Windows 10. Metoda 1: Wyłącz funkcję Norton Online Backup. Metoda 2: Wyłącz wyświetlanie zielonych znaczników wyboru. Metoda 3: Wyłącz synchronizację w usłudze OneDrive. Pytania i odpowiedzi. Co oznaczają litery na ikonach? Inna tradycja ikiny mówi o wielkim bojarze Ceaus David, który przez trzy noce z rzędu otrzymał we śnie polecenie zbudowania kościoła. Tradycja mówi, że ikona Matki Bożej znajdująca się obecnie w kościele została znaleziona w dziupli w drzewie. y0Nu. w ostatnich czasach coraz bardziej widoczna staje się homoseksualna mniejszość, co w pewien sposób wpływa na język, jakim posługują się ludzie, głównie młodzi. Coraz częściej zdarzają się sytuacje, kiedy słyszę, że słowo gej traktowane jest jako przedrostek i łączone z różnymi rzeczownikami. Jak w takim przypadku je zapisać? Traktować je jak inne przedrostki, pisząc gejbar, gejturystyka, gejikona, czy może jednak pisać rozłącznie bądź z myślnikiem? Pozdrawiam, Adam Gołębiewski {xtypo_dropcap}I{/xtypo_dropcap}kona kojarzy się przede wszystkim z Kościołem Wschodnim. Jednak ostatnimi laty dużo mówi się o jej renesansie nie tylko w Kościele Wschodnim, ale też Zachodnim. Trzeba jednak pamiętać, że ikona jest dziedzictwem całego Kościoła Katolickiego. Przed rozłamem schizmą) z 1054 r. istniała już w całym Kościele bardzo bogata ikonografia. Malarstwo ikon narodziło się w Bizancjum w V i VI w. Zaczątki późniejszego malarstwa ikonograficznego stanowiły już malowidła katakumbowe z pierwszych wieków chrześcijaństwa. Kościół nie był wtedy podzielony, wręcz przeciwnie – był bardziej zjednoczony niż obecnie Ikony są, więc dziedzictwem całego świata chrześcijańskiego. Niektórzy badacze twierdzą, że zaczątków ikony należy szukać już na czterysta lat przed rozłamem w kościele. Tradycja głosi, że pierwszą ikonę stworzył św. Łukasz. Na desce stołu, przy którym jadała Święta Rodzina namalował portret Matki Boskiej z Jezusem. Swoje dzieło podarował św. Teofilowi. Po śmierci św. Teofila malunek został przewieziony do Jerozolimy. Tam odnalazła go żona cesarza Teodozjusza – Eudokia. Gdy ikona trafiła do Konstantynopola została umieszczona w Kościele Ton Hodegon w dzielnicy portowej. Wtedy to nazwano ją Hodegetrią – „ Tą, która wskazuje drogę”. Obecnie jest to najbardziej rozpowszechniony typ ikony przedstawiający Madonnę z Jezusem. Nawet ikona częstochowskiej Czarnej Madonny jest jednym z jej wariantów. W 692 r. został zwołany Sobór Trullański, który odegrał istotną rolę w malarstwie ikonowym. Jego orzeczenia definiują istotę ikony oraz wskazują na związek między ikoną a dogmatem Wcielenia. Ikona miała przedstawiać ludzki wizerunek Wcielonego Boga. Od tego czasu Chrystusa przestano ukazywać symbolicznie jako baranka, lecz jako człowieka gdyż Jezus Chrystus stał się człowiekiem i zamieszkał wśród nas. Sobór ten określił też kanony, które pozwalały stwierdzić czy dane malowidło jest ikoną czy tylko wizerunkiem. Ikona musiała dawać świadectwo, pokazywać oblicze Boga lub ludzi z Nim zjednoczonych. Nie mogła być jedynie wizerunkiem. W 730 r. cesarz bizantyjski Leon II zakazał kultu ikony. Wtedy to narodził się ikonoklazm – ruch heretycki zwalczający kult ikony. Miał on na celu oczyszczenie religii chrześcijańskiej ze wszystkiego, co materialne, zmysłowe, nie duchowe. Czcicieli ikon okrutnie prześladowano. Jednak ikonoklazm nie zwalczył kultu ikon – czczono je potajemnie. Skutkiem tego ruchu było zniszczenie wielu fresków, mozaik i ikon. W czasach ikonoklazmu wielkim autorytetem i obrońcą kultu ikony był polityk i teolog – Jan Damasceński (675 – 750 r.). To jego argumenty doprowadziły do tego, że na VII Soborze Powszechnym w 787 r. wznowiono kult ikony. Jednak król franków Karol Wielki nie zaakceptował postanowień Soboru. Z jego inicjatywy zostały sporządzone Księgi Karolingsije ( 790 – 794). Zapisano w nich, że obiektem czci jest tylko Bóg, a nie ikony. Wszelkie malunki, w tym też ikony mogły być używane tylko do upiększania świątyń. Skutkiem tego było to, że na zachodzie Europy w malarstwie nie istniały schematy ikonograficzne, które rozwijały się na wschodzie. Malarze Europy Zachodniej mogli po swojemu interpretować wątki chrześcijańskie i w ten sposób oddalali się od malarstwa Europy Wschodniej. Po zwalczeniu ikonoklazmu nastąpił szybki rozkwit malarstwa ikonowego. Przeszło ono ewolucję stylistyczną i nabrało jednolitego harmonijnego charakteru. Malarstwo ikon zostało zespolone z pierwiastkiem duchowym. W 1435 r. pod naporem Turków upadło Cesarstwo Bizantyjskie. Wtedy też centralnym ośrodkiem malowania ikon staje się góra Atos. Z Bizancjum malarstwo ikonowe przeniknęło na Ruś i Bałkany. Na Rusi, która była ostatnim państwem, które przyjęło chrzest z Bizancjum w 988 r. rozwój malarstwa ikonowego przypadł na XV i XVI w. Tworzył wtedy najsłynniejszy ikonograf w dziejach malarstwa – zakonnik Andrej Rublow. Wtedy też na Rusi zaczęły powstawać liczne szkoły ikonograficzne. Były to środowiska malarzy działające w monastyrach, wielkich miastach lub na dworze carskim. Najsłynniejszymi były szkoły działające w: Nowogrodzie, Pskowie oraz w Moskwie. Równie słynne były też szkoły działające w takich miastach jak: Twer, Niżnyj Nowogród oraz w dawnych grodach Rusi północno – wschodniej. Jednak szkoły: nowogrodzka, pskowska i moskiewska wniosły najwięcej do stylu i historii ikonopisania. Najstarsza jest szkoła nowogrodzka. Działała nieprzerwanie od czasu powstania Rusi. Już w XVI w. do Nowogrodu zaczęły docierać nowe prądy – wpływy malarzy greckich na czele ze słynnym ikonografem Teofanem Grekiem. To właśnie w Nowogrodzie zachowały się jego jedyne freski w cerkwi Przemienienia datowane na 1378 r. Szkołę nowogrodzką charakteryzuje przeważnie czerwone tło ikony, prosta forma oraz archaiczno – ludowy szkoła – pskowska była silnie związana z Nowogrodem jednak już w XVI w. usamodzielniła się. Ikony tej szkoły wyróżniają się niesymetryczną, dynamiczną kompozycją charakterystyczną gamą barwną – z dominacją ciemnej zieleni i różnych czerwieni oraz złotym lub żółtym ze szkół ikonopisania na Rusi była szkoła moskiewska. W XIV w. kiedy to przypada rozwój szkoły Moskwa była niewiele znaczącym grodem. Szkoła kształtowała się pod wpływem Włodzimierza gdzie rezydował Wielki Książe oraz dwór metropolity. Szkoła ta podobnie jak szkoła nowogrodzka kształtowała się pod wpływem malarzy greckich. Tutaj również przez jakiś czas tworzył Teofan Grek. W szkole moskiewskiej mieszało się wiele nurtów i wpływów artystycznych. Ikony tej szkoły cechuje ciemny koloryt, który nadaje im cechy archaiczności i napięcia. W szkole tej tworzył też Andrej Rublow. Wiek XVII to schyłek malarstwa ikonowego. Nastąpiło to wskutek wpływu sztuki zachodniej na wschodnią. Ponowne jego odrodzenie to przełom XIX i XX w. Głównym powodem tego odrodzenia było doskonalenie procesu renowacji. Ikona przeciętnie „żyła” od 80 do 100 lat. Następnie pokost, którym było zabezpieczone malowidło ciemniało do tego stopnia, że całkowicie zakrywało wizerunek. Często też dochodziła do tego sadza ze świec, które paliły się przed ikonami. Wtedy to „odnawiano” je. Na poprzedni niewidoczny już rysunek nanoszono nowy nieraz całkowicie inny. Proces renowacji w XX w. osiągnął prawie doskonały stopień. Wtedy to spod starych pokostów zaczęły wyłaniać się wspaniałe kolory i piękne formy. W 1913 r. na wystawie sztuki staroruskiej w Moskwie ruskie ikony zadziwiły świat jako zjawisko unikalne i posiadające ogromne znaczenie artystyczne. Wystawiono wtedy odrestaurowane ikony szkoły nowogrodzkiej i moskiewskiej z XIV-XVI w. Przyjęło się powszechnie uważać, że ikona to po prostu obraz o tematyce religijnej. Nic bardziej mylnego. Ikony nie powinno się uważać za dzieło artystyczne, ponieważ ikona zawiera w sobie znacznie więcej. Ikona jest wyobrażającą się przez obraz Tajemnicą Boga, a walory artystyczne ikony są wartością marginalną. Aby zrozumieć kult ikony i znaczenie, jakie jej nadaje Kościół Wschodni należy się cofnąć aż do początków cywilizacji ludzkiej. Już w czasach najdawniejszych, człowiek, aby zawiązać kontakt z czymś boskim, czymś nie z tego świata posługiwał się wizerunkami wyrytymi lub namalowanymi na cywilizacje tj. Egipt, Rzym, Grecja itp. uważały, że wizerunek ma charakter sakralny i jest symbolem obecności. Najlepszy przykładem traktowania wizerunku jako symbolu obecności jest stosowana w dalekich prowincjach starożytnego Rzymu praktyka rozstrzygania spraw w sądach przy wystawionej podobiźnie cesarza – Divus. Wtedy trybunał mógł występować w jego imieniu, a podobizna gwarantowała świętość każdego wyroku tak jakby wydał go sam cesarz. Na soborze w Efezie ikonę określono jako „przybytek” – miejsce, w którym osoba przedstawiona jest w cudowny sposób obecna, jest uczestnikiem Tajemnicy Wcielenia – wydarzenia, kiedy to Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek stał się Bogiem. Ikony nie są obrazami. One nie przedstawiają, ale ukazują inny świat przez szczególne, znalezione w przeciągu wielu stuleci środki przekazu. Ikona staje się miejscem spotkania modlącego się przed nią człowiekiem z Żywym Uobecnionym Bogiem. To jego łaski wylewają się na kontemplującego przed ikoną człowieka i to on jest autorem każdej ikony. Ikonograf dba jedynie o stronę techniczną ikony, zaś jego rękę z pędzlem prowadzi sam Bóg. Dlatego też często mówi się o ikonach, że są „nie ręką ludzką uczynione” – Nierukotvornyje, Acheiropatejos. Z tak rozumianej teologii ikony wypływa cały szereg wymogów i zasad natury czysto artystycznej. Już sam proces wytwarzania ikony musi być mistyczny i modlitewny, ponieważ powstała ikona ma być mistycznym miejscem spotkania z samym Bogiem. W 1551 r. Sobór moskiewski zalecił ikonografom pokorę, łagodność, pobożność i przestrzeganie czystości duchowej i cielesnej. Mnich, który miał napisać ikonę musiał się do tego odpowiednio przygotować. Pisanie ikony poprzedzał post, modlitwa i medytacja. Ikonę pisano w izolacji od świata zewnętrznego. Zasady pisania ikon podlegały ścisłym normom kanonicznym. Reguły te zebrano w podręcznikach nazywanych hermenejami (grec.) lub podlinnikami (ros.). Przepisy te dotyczyły schematów przedstawień akceptowanych przez Kościół oraz szczegółów technicznych. Często określały nawet jakość użytych tworzyw. Przepisom tym towarzyszyły nieraz rysunkowe wzorniki w formie książek lub luźnych kartek gdzie zaznaczano obowiązujące kolory. Obok tych instrukcji technicznych podlinniki dotyczyły też reguł życia ikonopisa. Twórcom ikon stawiały one wysokie wymagania moralne. Najstarszą hermeneją jest Księgą z góry Athos, której autorem jest mnich, lekarz i artysta – Dionizos. Księga ta była przez wiele stuleci przepisywana i uzupełniana, dlatego ciężko jest określić dokładną datę jej powstania. Niektórzy uczeni przypuszczają, że powstwała ona począwszy od VI aż do XVI w. Na terenie Bułgarii również zachowało się kilkanaście hermenei. Pochodzą one w większości z XIX w. i są wzorowane na Księdze z góry Athos, np. hermeneja Dymitra Zagrafa z 1851 r., lub hermeneja Zachara Petrowicza z 1836 r. Jednak mimo tego, że te hermeneje są wzorowane na hermenei Dionizosa to część przepisów tam zawartych opiera się na miejscowych tradycjach warsztatowych i własnych doświadczeniach autorów. Podobraziem ikony jest przeważnie drewno drzew liściastych – lipy i topoli. Jednak w poszczególnych szkołach stosowano różne gatunki drewna. Dominowały oczywiście gatunki miejscowe. Zanim przystąpiono do prac malarskich deski przechodziły długi proces przygotowawczy. Przed suszeniem deski były poddawane działaniu gorącej pary wodnej. Składniki drewna rozpuszczalne w wodzie ulegały w ten sposób wyługowaniu i zniszczeniu, co powodowało w przyszłości większą stabilność podobrazia. Proces ten trwał kilka godzin. Następnie jeszcze gorące deski umieszczano w piecu piekarniczym, w którym dopiero co ukończono wypiekać chleb i tam pozostawały aż do całkowitego oziębienia. Oziębione deski zawieszano pod stropem pomieszczenia gdzie istniało zmienne działanie gorąca, dymy i przewiewu. Dym „wędził” deski zabezpieczając je w ten sposób przed działaniem owadów. Deski zawieszano ujęte z obu stron w dwie listwy mocno zesznurowane. Uniemożliwiało to paczenie i wyginanie się desek podczas schnięcia. Przygotowane w ten sposób deski schły kilka lat. Gdy były już całkowicie wyschnięte to przy uderzaniu musiały wydawać dźwięk zbliżony do dzwonu. W zależności od potrzeb deski ze sobą sklejano. Przed paczeniem i pękaniem zabezpieczano je tzw. szpongiem. Były to dwie deski szerokości od 2,5 do 4 cm z twardego drewna wpuszczone lub przybite z tyłu ikony. W niektórych ikonach wydrążano tzw. krowczeg – na głębokości ok. 1 cm uzyskując w ten sposób obramowanie – pole. Krowczeg był płaszczyzna na zasadniczą scenę, a na polu, które tworzyło jakby ramę umieszczano teksty komentujące lub drobne sceny z życia świętych. Uskok między krowczegiem a polem nazywano łuzą. Na tak przygotowaną deską naklejano płótno lniane, konopne lub bawełniane. Stosowano do tego zabiegu kleje skórne lub skrobiowe. Naklejenie płótna przyczyniało się do stabilizacji podobrazia, stwarzało dobre warunki związania między drewnem a zaprawą (poprzez zaklejenie płótnem wszystkich styków desek, szczelin i sęków) oraz zabezpieczało zaprawę i warstwę farb przed spękaniem, odtłuszczaniem i przenikaniem żywic. Gdy przyklejone płótno wysychało nanoszono na deskę zaprawę. Zaprawa była mieszaniną kleju i gipsu. Nieraz zamiast gipsu stosowano kredę. W skład zaprawy wchodziły też gotowany olej lniany i mydło. Zaprawę nanoszono w kilku cienkich warstwach (od 3 nawet do 10). Wyschniętą zaprawę wygładzano za pomocą pumeksu. Wygładzanie zaprawy miało już duży wpływ na późniejszy wygląd następnych warstw – pozłoty i farb. Stopień wyszlifowania sprawdzano posypując zaprawę sproszkowanym węglem drzewnym i uderzając podobraziem o kamień. Jeżeli cząstki węgla drzewnego utrzymały się na wygładzonej powierzchni świadczyło to o potrzebie dalszego szlifowania. Gdy zaprawa była już odpowiednio wyszlifowana nanoszono na nią rysunek trzymając się ściśle reguł określonych w podlinnikach. Jeszcze przed przystąpieniem do zasadniczych prac malarskich wykorzystywano złocenia. Najwyżej ceniona była metoda na tzw. pulment. Jest to rodzaj kleju składającego się z krzemoglinianu zawierającego tlenki żelazowo manganowe, wosku, białka jaja i niewielkiej ilości tłustego mydła. Na nałożony w wyznaczonych miejscach rysunku pulment nanoszona złota folię. Nieraz stosowano tez srebro, miedź lub cynę. Ikony pisze się głównie techniką temperową. Spoiwem w tej technice jest tempera jajowa. Przygotowywano ją mieszając żółtko jajka kurzego z octem. Następnie z tak sporządzonym spoiwem ucierano barwniki organiczne z dodatkiem wody, uzyskując w ten sposób farbę. Barwnikami były np. tlenek rtęci, który dawał piękną czerwień lub arszenik z którego uzyskiwało się żółty kolor. Ikony pisało się etapami w ściśle określonej kolejności. Najpierw poszczególne części rysunku pokrywano cienkimi warstwami odpowiednich farb w następującej kolejności: tło, góry, budowle, ubrania. Następnie ciemniejszym kolorem zaznaczano linie konturowe budowli, załamań szat itp. Kolejną czynnością było rozjaśnianie oświetlonych części. Przeprowadzano to przeważnie w trzech etapach. Etap pierwszy to pokrycie przewidzianych jasnych miejsc farbą jaśniejszą od podstawowego tonu tła. W etapie drugim farbą jeszcze bardziej rozjaśnioną pokrywano miejsca przewidziane na jeszcze jaśniejsze partie, natomiast w etapie trzecim farbą najbardziej rozjaśniona, a nieraz samą bielą drobnymi liniami i kreskami zaznaczano miejsca najbardziej rozjaśnione. W ten sposób uzyskiwano tzw. światło naturalne. Cienie na szatach postaci i w krajobrazie pogłębiano nanosząc cienką warstwę ciemnej farby. Następnie malowano karnacje tj. odsłonięte części ciała i oblicze. Najpierw pokrywano partie ciała podstawowym tonem karnacji nazywanym sankirem. Był to kolor uzyskany z wymieszania umbry zielonej z dodatkiem ochry jasnej i czerwonej. Po tonie karnacji można było odróżnić, z jakiej szkoły jest dana ikona, ponieważ ton karnacji był różny w różnych szkołach, np. w ikonach bizantyjskich ciemnooliwkowy, w nowogrodzkich jasnooliwkowy, w moskiewskich brązowo żółty itp. Następnie malowano kontury oczu, ust, nosa, zarostu itp. Po zaznaczeniu konturów rozjaśniano poszczególne partie ciała nakładając coraz jaśniejsze warstwy farby. Na końcu maluje się źrenice oraz konturuje tęczówkę, powieki, końcówkę nosa, usta. Ostatnim etapem malowania części ciała jest naniesienie blinków tj. jasnych kreseczek będących refleksami światła. Kładzie się je na uwypuklone części ciała: wokół oczu, na czole, koniuszku nosa, na szyi i dłoniach. W ostatniej fazie pisania ikony wykonywało się napis. Napis jest nieodzownym i istotnym elementem ikony. Wskazywał on na imiona przedstawianych postaci lub na ewangeliczne wydarzenia przedstawione na ikonie. Były one wykonywane w języku greckim lub cerkiewno – słowiańskim. Na przykład ikona Chrystusa ma napis z greckich liter IC XC będący skrótami od słów Jezus Chrystus. Zaś na nimbie (aureoli), na ramionach wpisanego w niego krzyża znajdują się greckie litery OWV – które oznaczają imię objawione Mojżeszowi prze Boga przy Krzewie Gorejącym – „Ten który jest”. Litery w nimbie mogą mieć różną kolejność w zależności od tego czy ikona jest grecka czy ruska. Kolejność wynika ze sposobu odczytywania – na greckich ikonach po okręgu z lewej do prawej, a na ruskich wersami – najpierw górny a później dolny. Ikony nieposiadające napisów nie maja wartości sakralno – mistycznych. Ostatnią czynnością przy pisaniu ikon było zabezpieczenie warstwy malarskiej i pogłębienie tonacji barw przez pokrycie malunku olifą. Składała się ona z szybko schnącego gotowanego oleju lnianego lub konopnego i żywicy (bursztynu lub kopalu). Olifa wnikała głęboko w warstwę malarską i zabezpieczała ikonę przed wilgocią i zabrudzeniami. Jej minusem było to, że z czasem ciemniała. Ikony są zbudowane z symboli. Symbole te są jak litery, którymi można napisać święty tekst. Dlatego mówi się, że ikony się pisze. Przeczyta go i zrozumie tylko ten, kto zna litery, znaki i układy., kto zna całą skomplikowana teologie ikon. Rozumienie symboli pomaga zrozumieć mistycyzm ikon. W podobraziu ikony często jest wybrany krowczeg – wgłębienie, a pole tworzy naturalną ramę. Gdy nie jest wykonane wgłębienie, rama była malowana podczas pracy malarskiej. Krowczeg symbolizuje arkę, ikona jest bowiem arką świętości, a pole – rama, stanowi jej ochronę – ochronę jest też perspektywa. Jest ona odwrócona. Polega ona na tym, że punkt zbiegu linii nie znajduje się na ikonie, lecz przed nią, czyli w miejscu gdzie znajduję się osoba modląca. Powoduje to, że przedmioty przedstawione na ikonie rozszerzają się w miarę ich oddalania od widza. Stosowanie tej perspektywy stwarza na osobie modlącej się przed ikoną niezwykle silny efekt. Przestrzeń rozwija się we wszystkich kierunkach wszerz i w głąb, w górę i w dół tak mocno, że to, co dzieje się na oczach modlącego uzyskuje nierealny boski rozmiar. Uzyskuje on wrażenie, ze przedstawiony na ikonie boski świat otacza go i to nie osoba modląca patrzy na ten świat, ale ten boski świat patrzy na nią. Detale twarzy świętych, ułożenie ciała i gesty mają również symboliczny charakter. Święci przedstawieni na ikonach są już w innym świecie, gdzie nie ma ruchu, zmian i czasu w zwykłym sensie tego słowa. Oni są już zaszczyceni życiem wiecznym. Ich spojrzenia są spojrzeniami z wieczności. Nie mącą ich żadne namiętności, oni widzą świat pozaziemski. Ich oczy duże i przenikliwe rozpłomienia ogień niebieski. Wąskie wargi świętych pozbawione są jakiejkolwiek zmysłowości, namiętności czy łakomstwa – symbolizują ascetyzm. Wydłużone uszy słuchają ciszy. Czoło wysokie i szerokie oznacza mądrość, a jego lekkie zniekształcenia oznaczają przewagę myśli kontemplacyjnej. Nos jest tylko długą i cienką linią. Z obliczem są też związane ręce, których długie palce oznaczają duchową szlachetność i czystość działania. Gesty rąk są przemyślane i związane z całością. Na ikonach nie występuje światłocień. Jest to również symboliczne. Cień jest brakiem światła a skoro Bóg jest światłością to nie może brakować światła w świętej rzeczywistości. Światło to byt, a cień to brak bytu. Światło Boskie prześwietla realność ikony. Ono nie oświetla przedstawionych postaci, ale wyraźnie promieniuje od nich. W symbolice ikonograficznej bardzo ważny jest kolor. To dzięki kolorowi, nawet bez odczytywania napisów można rozpoznać przedstawionego świętego. Każdy kolor miał swoje miejsce i swoje znaczenie. Kolor złoty symbolizował światło. Oznaczał samego Boga. Złoty blask pozwalał poczuć blask Boga i wspaniałość Królestwa Niebieskiego. Kolor czerwony symbolizował ludzką naturę i męczeństwo. Był to kolor ciepła, miłości, życia, energii życiodajnej. Kolor czerwony jest symbolem zwycięstwa życia nad śmiercią – Zmartwychwstania. Ale też na ikonach w czerwonych szatach byli przedstawiani męczennicy, ponieważ jest to kolor krwi, kolor męczeństwa. Kolor purpurowy symbolizował króla i władzę. To kolor Boga – władcy na ziemi i w niebie. Na ikonach kolor purpurowy miały szaty Boga i szaty Matki Bożej – Królowej Niebios. Kolor zielony to kolor wieczności, nadziei, młodości, wiecznego odnowienia. To kolor kwitnienia, trawy i liści. Na ikonach zielonym kolorem malowano ziemię. Był on obecny tam gdzie zaczynało się życie – na ikonach ze scenami Bożego Narodzenia. Kolor niebieski był symbolem nieba, innego wiecznego świata. Był symbolem głębi i tajemniczości. Kolor niebieski to kolor Matki Bożej, łączącej w sobie cechy ziemskie i biały to symbol Boskiego światła, czystości, świętości, prostoty i sprawiedliwości. W ikonografii w białych ubraniach przedstawiano świętych, sprawiedliwych, aniołów i dusze umarłych, ale tylko dusze sprawiedliwych. Kolor brązowy to kolor ziemi, prochu, wszystkiego co czasowe i skazitelne. Kolor ten symbolizował ludzką naturę podwładną śmierci. Kolor czarny to symbol śmierci i zła. Na ikonach kolorem czarnym zamalowywano groty, które symbolizowały grób. Koloru tego używano też przedstawiając otchłań piekielną. Nieraz był to też kolor tajemnicy, nieosiągalnej głębi wszechświata, kosmosu. Czarne habity mnichów symbolizowały ich rezygnację z poprzednich przyjemności i przyzwyczajeń. Odstąpienie od zwykłego życia, swego rodzaju śmierć za życia. Kolor, którego nie znajdziemy na żadnej ikonie, to kolor szary. Był to kolor niebytu, pustki, niejasności. Łączył w sobie dwa kolory: biały i czarny, dobro i zło i dlatego dal takiego koloru nie było miejsca w świętym i promiennym świecie ikon. Ikony są pogrupowane w cały szereg typów kanonicznych. Głównym typem są ikony Chrystusa w pojedynczej postaci (np. Mandylion, Pantokrator), jak też złożonych (np. Ukrzyżowanie). Drugi typ to ikony Matki Bożej z dzieciątkiem (np. Hodegetria, Ornata, Eleusa) lub w scenach wielopostaciowych (np. Zwiastowanie, Narodziny Jezusa). Następny typ to ikony z postaciami Świętych, Ojców Kościoła, a w Rosji nawet carów i kniaziów. Ponad tymi typami znajduje się ikona Trójcy Świętej w ujęciu starotestamentalnym (np. ikona przedstawiająca Trójcę Świętą pod postacią trzech aniołów tak jak na słynnej ikonie Andreja Rublowa) lub nowotestamentalnym ( Bóg Ojciec, Syn Boży z krzyżem lub na krzyżu i Duch Święty jako Gołębica). Słowniczek: Emmanuel (hebr. Bóg z nami) jest to ikona przedstawiająca Chrystusa w wieku dziecięcym, często ze zwojem w rękach. Pantokrator (gr. Wszechwładca) przedstawienie Chrystusa z prawą dłonią uniesioną w geście błogosławieństwa, a lewą trzymającego otwartą lub zamkniętą księgę Ewangelii. Hodegetria – przedstawienie Matki Bożej z Dzieciątkiem. Maria prawą dłonią wskazuje na Chrystusa Emanuela trzymanego przez Nią na lewym ramieniu. Eleusa (gr. Czułość, miłosierdzie) przedstawienie Matki Bożej z Dzieciątkiem siedzącym na jej ramieniu i przytulającym policzek do jej twarzy. Ornata (gr. Modląca się) Matka Boża przedstawiona jest na tej ikonie twarzą do przodu, z rękami uniesionymi na poziomie głowy rozłożonymi na strony i zgiętymi w łokciach. Gest ten oznacza modlitewne zwrócenie się do Boga. Na Jej łonie, na tle okrągłej strefy znajduje się Chrystus Emanuel – Dzieciątko Jezus. Ikona ta też była nazywana Panagia (gr. Najświętsza). Panachranta – przedstawienie Matki Bożej siedzącej na tronie z dzieciątkiem – Chrystusem na kolanach. Tron jest symbolem chwały Maryi – Bogarodzicy, najdoskonalszej ze wszystkich urodzonych na ziemi ludzi. Agiosortissa – na tej ikonie Bogarodzica przedstawiona jest bez Dzieciątka, w pełnym wzroście, zwrócona w prawo, niekiedy ze zwojem w ręce. Źródła:1. Władysław Ślesiński „Techniki malarskie, spoiwa organiczne” wyd. Arkady Wielcy malarze. Ich życie, inspiracje i dzieło. Część 60 – Andrzej Rublow i ruskie ikony, wyd. Polska Sp. Warszawa « poprzednia następna » Metki odzieżowe zawierają liczne nadruki. Czy wiesz, co one oznaczają? W jaki sposób zaleca się dbać o daną rzecz? Przeczytaj artykuł i dowiedz się, co oznaczają symbole na metkach odzieżowych. Uchroń swoją odzież przed zniszczeniem. Wbrew pozorom, symbole znajdujące się na metkach odzieżowych nie są skomplikowane. Dotyczą prania, suszenia, prasowania i ewentualnie czyszczenia chemicznego. Co więcej, dość łatwo jest skojarzyć znaczenie wybranego symbolu ze względu na intuicyjne uproszczenia. Symbole na metkach odzieżowych dotyczące prania Pierwszą kategorią symboli, jakie zawierają metki odzieżowe, dotyczą sposobów prania. W tym temacie należy zwrócić uwagę na ikony misek z falą wody i różnych jej odmian. Przekreślenie wskazuje na brak możliwości prania danej rzeczy. Z kolei ilość kropek odpowiada wysokości temperatury prania: jedna — 30 stopni;dwie — 40 stopni;trzy — 60 stopni. Wyższe temperatury, stopni określa się podpisem. Pranie ręczne symbolizuje dłoń, a konieczność zachowania ostrożności i delikatność oznacza się poziomą kreską pod miską. Symbole na metkach odzieżowych dotyczące suszenia Metki odzieżowe zawierają również informacje na temat sposobów suszenia. W tym aspekcie istotne są kwadratowe symbole. Na możliwość suszenia w suszarce wskazuje kwadrat z okręgiem w środku. Analogicznie, pusty kwadrat lub jego przekreślenie wskazuje na brak takiej możliwości. Jeśli w okręgu znajdują się symbole kropek, ich ilość wskazuje na dopuszczalną temperaturę — niską lub normalną. Na metkach odzieżowych można także sprawdzić, w jakiej pozycji powinno odbywać się suszenie, a także czy powinno odbywać się w cieniu. Symbole na metkach odzieżowych dotyczące prasowania Umieszczane żelazko na metkach odzieżowych jest symbolem najbardziej intuicyjnym. Przekreślona ikona wskazuje na brak możliwości prasowania. Jeżeli dodatkowo pod symbolem znajdują się pionowe kreski, oznacza to, że stosując parę, powstaje ryzyko zniszczenia odzieży. Przy niektórych ikonach żelazka znajduje się pojedyncza, pozioma kreska, wskazująca na konieczność prasowania przez dodatkową tkaninę. Symbole metek odzieżowych wskazują też na dopuszczalną temperaturę prasowania: jedna – 110 stopni, dwie – 150 stopni, trzy – 200 stopni. Symbole na metkach odzieżowych dotyczące czyszczenia chemicznego Czyszczenie chemiczne symbolizuje puste w środku koło. Jeśli jest ono przekreślone, producent odzieży wskazał brak takiej możliwości. Symbol trójkąta równobocznego dopuszcza wybielanie. Jeśli jest on przekreślony, wybielanie nie jest zalecane. Jeżeli w środku koła wpisano literę „A”, dopuszcza się czyszczenie we wszystkich typach rozpuszczalników. Litera „P” w tym miejscu wskazuje na możliwość czyszczenia na sucho w benzynie lub roztworze węglanu fluoru. Z kolei koło z literą „W” oznacza czyszczenie na mokro. Prostota i intuicyjność symboli kluczem do zapamiętania ich znaczenia Mimo iż metki odzieżowe mogą mieć nadrukowane wiele symboli, to jednak zwykle zawierają informacje z czterech kategorii: prania, suszenia, prasowania i czyszczenia chemicznego. Ze względu na prostotę i powtarzalność ikonografik, dość łatwo zapamiętać ich znaczenie. Są one dość powtarzalne, czego przykładem mogą być kropki wskazujące na maksymalną temperaturę prasowania lub suszenia. Mandylion Zgodnie z tradycją Kościoła, pierwsza ikona Chrystusa powstała jeszcze za Jego życia na ziemi. Był to wizerunek zwany Świętym Obliczem. Mandylion nazywany jest obrazem „acheiropoite” – czyli obraz nie ludzką ręką uczyniony. Na ikonie głowę Chrystusa otacza nimb krzyżowy, w którym wpisane są litery ΟΩΝ znaczące „Ten – Który – Jest”. Dziewięć kresek wyznaczających krzyż oznacza Dziewięciu Chórów Anielskich. Litery IC XC nad chustą to skrót greckich słów „Jezus Chrystus”. Ikona wykonana w pracowni klasztoru Mniszek Benedyktynek w Żarnowcu Obejrzyj więcej naszych ikon i prac artystycznych Święta Rodzina Ikona ta jest symbolem wspólnoty rodzinnej oraz wspólnoty Kościoła, ludu Bożego, Rodziny Bożej ukrytej pod opiekę Boga. Kompozycja ułożonych w trójkąt Osób kojarzy się z symbolem i współistnieniem Osób Trójcy Świętej. Złote nimby nad głowami wszystkich Osób wskazują na ich świętość. Osoba Jezusa znajduje się w centrum ikony. Prawa dłoń Jezusa ułożona jest w gest błogosławieństwa. Jasny kolor spodniej szaty Jezusa to symbol czystości i niewinności. Kolor złoty jest zapowiedzią przyszłego Królestwa. Maryja z pokornie schyloną głową wprowadza nas w tajemnicę zwiastowania. Zwrócona ku Jezusowi, Jemu służy jako Matka i wychowawczyni. Maryja ma szaty koloru czerwonego – jest to kolor królewski. Jest Matką Króla Wszechświata. Trzy gwiazdy na szacie Maryi wskazują na Jej dziewiczość przed, w czasie i po narodzeniu Jezusa. Józef obejmuje Maryję gestem pełnym tkliwości i miłości. Wyrazem tych uczuć oraz szacunku dla Matki Boga jest gest pochylonej głowy. Strzeże i służy Maryi i Jezusowi, Swojemu Synowi, tak jak było to w tradycji judaistycznej, przekazuje wiarę, mądrość prawa, sprawiedliwość i uczy Go pracować. Józef jest symbolem ojca, który pomaga dziecku wzrastać po to, by ono pełniło wolę Pana Boga. Napisy w języku greckim oznaczają: na górze ikony – „Święta Rodzina”, przy postaciach – „Matka Boża”, „Jezus Chrystus” i „Święty Józef”. Ikona wykonana w pracowni klasztoru Mniszek Benedyktynek w Żarnowcu Obejrzyj więcej naszych ikon i prac artystycznych Matka Boża Nieustającej Pomocy Ikona przedstawia cztery święte postacie : Dziewicę Maryję , Dzieciątko Jezus oraz świętych Archaniołów Michała i Gabriela. Postacie te opisują litery umieszczone w tle ikony : MP OY ; co jest skrótem od greckich słów MHTHP OEOY – Matka Boga. IC XC – Jezus Chrystus. Maryja została na tej ikonie przedstawiona w czerwonym płaszczu i granatowej tunice. Barwa czerwona symbolizuje naturę ludzką, zaś niebieska boską, co ma ukazywać prawdę o Bożym Macierzyństwie Maryi. Na czole i ramionach Maryi są umieszczone trzy gwiazdy – symbolizujące Jej wieczyste dziewictwo. Głowę Maryi otacza charakterystyczny dla szkoły kreteńskiej kolisty, ozdobny nimb. Oblicze Maryi jest lekko nachylone w stronę Dzieciątka Jezus trzymanego na lewej ręce. Prawą dłonią wskazuje na Jezusa. Ten typ ikony zwany jest ‘ HODOGETRIA’ – wskazująca drogę. Dzieciątko Jezus przedstawione jest w całości. Spoczywa na lewym ramieniu Matki i obiema rączkami ujmuje Jej prawą dłoń. Jezus ubrany jest w białą tunikę przepasaną złocistym pasem i tej samej barwy płaszczem. Kolor biały oznacza czystość a złota szata – królewskie panowanie. Opadający z prawej nóżki sandał pozwala dostrzec spód stopy, co może symbolizować prawdę, że będąc Bogiem jest także prawdziwym człowiekiem. Dzieciątko Jezus spogląda na Archanioła Gabriela trzymającego krzyż i koronę cierniową – symbole męki. Po drugiej stronie ikony Archanioł Michał trzyma inne narzędzia męki krzyżowej – włócznię, trzcinę z gąbką i naczynie z octem. Czerwona linia otaczająca aureolę i całość obrazu wskazuje na świętość i niejako ‘ oddziela’ strefę sacrum od świata zewnętrznego. Ikona wykonana w pracowni klasztoru Mniszek Benedyktynek w Żarnowcu Obejrzyj więcej naszych ikon i prac artystycznych Święty Józef Święty Józef został przedstawiony na ikonie w scenie nawiązującej do opisu Ewangelii Św. Łukasza mówiącej o ofiarowaniu Dzieciątka Jezus w świątyni Jerozolimskiej. Józef trzyma w dłoniach dwa młode gołębie, które ma złożyć w ofierze, zgodnie z Prawem Pańskim. Jest ubrany w brązowy płaszcz symbolizujący Jego pokorę oraz ciemno – niebieską tunikę, nawiązującą do tajemnicy Wcielenia Syna Bożego, wobec którego pełnił swą rolę Ojca i Opiekuna. Ikona wykonana w pracowni klasztoru Mniszek Benedyktynek w Żarnowcu Obejrzyj więcej naszych ikon i prac artystycznych święty Władysław, król Węgier Św. Władysław I Laszlo urodził się 27 VI 1046 r. w Krakowie i wychowywał w Polsce. Syn króla węgierskiego Beli I z rodu Arpadów i córki Mieszka II. W roku 1077 wstąpił na tron Węgier. Zmarł 29 VII 1095 r. w Nitrze i został pochowany w założonej przez siebie katedrze w Wielkim Waradynie. Kanonizowany przez papieża Celestyna III w 1192 r. Na ikonie jest przedstawiony w zbroi rycerskiej, koronie i królewskim płaszczu. W prawej ręce trzyma włócznię a lewą opiera się na tarczy z herbem rodu Arpadów. Pod stopą ma leżącą buławę z Półksiężycem, atrybut przypisany Świętemu na pamiątkę zwycięstwa nad wojskami islamu. Złote tło wskazuje na świętość i przebywanie w blasku Bożego światła. Czerwona linia otaczająca aureolę i całość obrazu wskazuje na świętość i niejako „oddziela” strefę sacruod świata zewnętrznego. Biała linia obok nadaje całości charakter uroczysty. Nieodłączną częścią ikony są napisy określające kogo przedstawia ikona. Ikona wykonana w pracowni klasztoru Mniszek Benedyktynek w Żarnowcu Obejrzyj więcej naszych ikon i prac artystycznych Ecce Homo Ikona ta przedstawia Chrystusa w scenie wyszydzenia, w czasie męki. Czerwony płaszcz narzucony na ramiona jest nawiązaniem do płaszcza, który rzymscy żołnierze włożyli na Chrystusa, ale też symbolizuje całe człowieczeństwo Chrystusa i Jego mękę. Złote tło symbolizuje boskość Jezusa. Na ikonie głowę Chrystusa ota-cza nimb krzyżowy, w którym wpisane są litery ΟΩΝ znaczące Ten – Który – Jest. A nad nimbem litery IC XC oznaczające Jezus Chrystus. Nimb Chrystusa i całość obrazu otacza czerwona linia, która wskazuje na świętość i niejako `oddziela` przestrzeń sacrum od świata zewnętrznego. Ikona wykonana w pracowni klasztoru Mniszek Benedyktynek w Żarnowcu Obejrzyj więcej naszych ikon i prac artystycznych Archanioł Rafał Postać Archanioła Rafała ( Rafael- Bóg uzdrawia ) jest opisana w Księdze Tobiasza. Jest on Bożym posłańcem mającym czuwać nad podróżą młodego Tobiasza oraz uwolnić od dręczącego demona Sarę i uleczyć ze ślepoty starego Ojca Tobiasza. Jest niejako uosobieniem Opatrzności Bożej czuwającej nad wiernym i modlącym się ludem. Stąd postać Archanioła ukazuje całe piękno stworzenia; odziana jest w uroczystą szatę, posiada skrzydła symbolizujące jego duchową naturę. W lewej ręce trzyma kosz z rybą, co jest nawiązaniem do epizodu z Księgi Tobiasza, gdzie za pomocą wnętrzności złowionej ryby przynosi uwolnienie i uzdrowienie. Gest prawej ręki oznacza, że uwielbienie należy się tylko Bogu, a on sam jest tylko Bożym posłańcem. Ikona wykonana w pracowni klasztoru Mniszek Benedyktynek w Żarnowcu Obejrzyj więcej naszych ikon i prac artystycznych Mandylion Zgodnie z tradycją Kościoła, pierwsza ikona Chrystusa powstała jeszcze za Jego życia na ziemi. Był to wizerunek zwany Świętym Obliczem. Wyobrażenie to przedstawia cudowne Oblicze Jezusa odbite na chuście. Na ikonie głowę Chrystusa otacza nimb krzyżowy , w którym wpisane są litery ΟΩΝ znaczące „Ten – Który – Jest”. A nad nimbem na chuście litery IC XC oznaczające Jezus Chrystus. Nimb Chrystusa i całość obrazu otacza czerwona linia, która wskazuje na świętość i niejako „oddziela” przestrzeń sacrum od świata zewnętrznego. Ikona wykonana w pracowni klasztoru Mniszek Benedyktynek w Żarnowcu Obejrzyj więcej naszych ikon i prac artystycznych Eleusa Eleusa (z czuła, miłosierna, miłująca), jest jedną z najbardziej popularnych typów ikonograficznych Maryi. Ikona przedstawia Matkę Bożą przytulającą do policzka Chrystusa. Emanuel trzyma w rękach zwój (rotulus) – Ewangelię – symbol wiedzy, mądrości, nauczania. Płaszcz Matko Bożej ma kolor czerwony – królewski i jest ozdobiony trzema gwiazdami ( na lewym ramieniu gwiazdę zasłania postać Jezusa) – symbol dziewictwa Maryi, Królowej Niebios. Litery MP OY – co jest skrótem greckich słów ΜΗΤΗΡ ΟΕΟΥ oznaczają Matkę Bożą, a IC XC – Chrystusa. Ikona wykonana w pracowni klasztoru Mniszek Benedyktynek w Żarnowcu Obejrzyj więcej naszych ikon i prac artystycznych Michał Archanioł Imię MICHAEL oznacza : Któż jak Bóg? Archanioł Michał jest przedstawiany na kartach Pisma Św. jako wódz zastępów niebieskich. Na ikonie jest przedstawiony w szacie rzymskiego żołnierza, jednak kolorystyka ma znaczenie symboliczne. Ciemno niebieski płaszcz wskazuje na duchową naturę, a biało – złocista tunika na czystość i piękno. Uwagę zwracają szczególnie piękne, wielobarwne skrzydła Archanioła mające ukazać piękno Bożego stworzenia. Michał oburącz trzyma włócznię zwieńczoną krzyżem – znakiem zwycięstwa Chrystusa – którą przebija smoka, Leżący pod jego stopami smok ma barwę ognia, co jest nawiązaniem do Księgi Apokalipsy. Ikona wykonana w pracowni klasztoru Mniszek Benedyktynek w Żarnowcu Obejrzyj więcej naszych ikon i prac artystycznych Podstawowymi, najważniejszymi elementami, jakie możemy wyczytać na ścianie bocznej opony są rozmiar, data i miejsce produkcji, indeksy ładowności i prędkości, sposób ich montażu, a także ewentualne homologacje do danego auta. Pozostałe informacje są dla kierowcy mniej istotne, ponieważ nie wykorzystamy ich podczas użytkowania ogumienia.. Rozmiar opony, indeksy nośności i prędkości Przykład: 195/65R15 91 H 195 – Szerokość przekroju, która jest wyrażona w milimetrach. W standardowej oponie mierzona jest pomiędzy bokami opony. W oponach typu slick oraz semi-slick szerokość może być wyrażona w centymetrach. Mierzona jest wtedy powierzchnia styku opony z nawierzchnią. 65 – Profil opony – jest to wartość procentowa, wyrażająca wysokość boku opony w stosunku do jej szerokości. W tym przypadku: 65% oznacza 126,7 mm. UWAGA: Jeżeli profil opony nie jest podany, np. 185R14, oznacza to, iż jest to tak zwany pełen profil, czyli 80. Można w takiej sytuacji zamontować również oponę 185/80R14. Zobacz też: TOP 5 najlepszych opon sezonu 2014 R – Opona radialna - informacja o budowie opony. 15 – Średnica osadzenia – średnica felgi wyrażona w calach. Wartość ta musi bezwzględnie odpowiadać średnicy felgi, na której ma być montowana opona. 91 – Indeks nośności – jest on ściśle związany z konkretnym rozmiarem opony. W danym rozmiarze mogą występować maksymalnie 3 indeksy ładowności. Zawsze należy go dopierać do auta, jakim się poruszamy. UWAGA: Na oponach dostawczych oraz ciężarowych występują dwa indeksy nośności, np. 104/102. Oznacza to, że takie ogumienie można zostać zamontowane na tzw. bliźniaku. Takie opony pod wpływem nacisku na jedną oponę osiągają nośność 104, natomiast w parze, przy większym ciężarze 102 każda. H – Indeks prędkości – informuje nas o maksymalnej, zalecanej przez producenta opon, prędkości z jaką możemy na nich jeździć.. Data produkcji i kod fabryki Oba elementy są ze sobą ściśle powiązane, ponieważ w większości przypadków występują obok siebie. DOT potocznie zwany datą produkcji, często oddzielony jest od niej właśnie kodem fabryki. Sprawdź: Wymiana opon dobrą okazją na kontrolę stanu zawieszenia Przykład: DOT J3EX 4214 DOT – oznacza, że opona spełnia wszystkie obowiązujące standardy bezpieczeństwa ustanowione przez amerykański departament transportu. J3EX – Numer seryjny – opisuję producenta, fabrykę, wymiar i model opony. Czysto informacja techniczna. 4214 – data produkcji – podana jest w postaci 4 cyfr. Dwie pierwsze oznaczają tydzień, a dwie kolejne rok produkcji. Tutaj jest to 42 tydzień 2014 roku. .Miejsce produkcji Najczęściej zapisane jest ono w języku angielskim, np. Made in Spain (wyprodukowano w Hiszpanii), czy Made in Japan (wyprodukowano w Japonii).. Homologacje Informacje o tym, czy dana opona stosowana jest na oryginalnym wyposażeniu auta również można znaleźć na ścianie bocznej. Do najczęściej występujących należy zaliczyć: * - homologacja BMW, A0 – Audi, M0 – Mercedes, N0, N1..N6 – Porsche.. Płatek śniegu na tle góry, lub oznaczenie M+S Płatek śniegu na tle góry to oznaczenie, które można znaleźć na oponach zimowych wyróżniających się odpowiednimi właściwości na śniegu, oblodzonej nawierzchni oraz wysokim poziomem bezpieczeństwa i kontrolą prowadzenia w niskich temperaturach. Czytaj: Jak dobrać amortyzatory do auta, kiedy należy wymienić Opony oznaczone symbolem "M+S" w porównaniu do zwykłej opony, zapewniają lepsze właściwości jezdne na śniegu i w warunkach terenowych ze względu na ich wzór bieżnika, skład mieszanki i konstrukcję.. Oznaczenia jak zamontować oponę W zależności od wzoru bieżnika mogą pojawiać się różne oznaczenia. Jeżeli mamy oponę kierunkową (bieżnik układający się w kształcie litery V) to pojawią się strzałki z przedstawionym kierunkiem toczenia opony, często z dodanym słowem "Rotation". Jeśli posiadamy bieżnik asymetryczny (wzór podzielony na stronę wewnętrzną i zewnętrzną) to po wewnętrznej stronie będzie oznaczenie "Inside", a zewnętrznej "Outside". Jedynie holenderska marka Vredestein, stosuje czasem alternatywne oznaczenie, tzn. tylko informacje po stronie wewnętrznej "Inner Side". Jeszcze jedne opony, symetryczne, dostępne są na rynku, jednak w ich przypadku sposób montażu jest dowolny.. Pozostałe oznaczenia Informacji na ścianie bocznej może być jeszcze wiele. Mogą pojawić się informacje dotyczące konstrukcji i typu opony: - RADIAL (opona radialna) - TUBELESS (opona bezdętkowa) - TUBE TYPE (opona dętkowa) Występują także informacje o zastosowanych technologiach, jak np. Run on Flat (RFT, ROF, DSST, EMT, ZP, SSR). Ostatnią istotną grupą są jeszcze dane dotyczące dodatkowych wzmocnień ścian bocznych – XL, EXTRA LOAD, RF, REINFORCED – do aut osobowych oraz - C, CARGO, COMMERCIAL - do aut dostawczych.. Indeks prędkości opon - TABELA Indeks prędkości oznacza dopuszczalną prędkość maksymalną opony. KOD OPONY Prędkość km/h A1 5 A8 40 B 50 C 60 D 65 E 70 F 80 G 90 J 100 K 110 L 120 M 130 N 140 P 150 Q 160 R 170 S 180 T 190 U 200 H 210 V 240 W 270 Y 300 VR powyżej 210 ZR powyżej 240 . Indeks nośności opon - TABELA Indeks nośności oznacza dopuszczalne obciążenie na koło. indeksnośności nośnośćw kg indeksnośności nośnośćw kg indeksnośności nośnośćw kg indeksnośności nośnośćw kg 60 250 88 560 116 1250 144 2800 61 257 89 580 117 1285 145 2900 62 265 90 600 118 1320 146 3000 63 272 91 615 119 1360 147 3750 64 280 92 630 120 1400 148 3159 65 290 93 650 121 1450 149 3250 66 300 94 670 122 1500 150 3350 67 307 95 690 123 1550 151 3450 68 315 96 710 124 1600 152 3550 69 325 97 730 125 1650 153 3650 70 335 98 750 126 1700 154 3750 71 345 99 775 127 1750 155 3875 72 355 100 800 128 1800 156 4000 73 365 101 825 129 1850 157 4125 74 375 102 850 130 1900 158 4250 75 385 103 875 131 1950 159 4375 76 400 104 900 132 2000 160 4500 77 412 105 925 133 2060 161 4625 78 425 106 950 134 2120 162 4750 89 437 107 975 135 2180 163 4875 80 450 108 1000 136 2240 164 5000 81 462 109 1030 137 2300 165 5150 82 475 110 1060 138 2360 166 5300 83 587 111 1090 139 2430 167 5450 84 500 112 1120 140 2500 168 5600 85 515 113 1150 141 2575 169 5800 86 530 114 1180 142 1650 170 6000 87 545 115 1215 143 2725 Polub na Facebooku

co oznaczają litery na ikonach